Pisanie prac- część prezentacji

Sentyment do Rzeczypospolitej szlacheckiej ze strony romantyków wyrażał się typem stylizacji nazywanym archaizacją sarmacką. Najbardziej wyrazistą cechą stylu sarmackiego (por. „Pamiętniki” J. Ch. Paska) było makaronizowanie. Oto przykład z „Mazepy” Juliusza Słowackiego (kwestia dotyczy dwóch magnatów, z których żaden nie chce wejść przed drugim, co skutkuje ich utkwieniem w drzwiach):

„Nie mogą. - Więc myśl wzięto: „secare" na dwoje

 Zaciętych „inimicos"; więc błysnęły szable.

Jako więc w ciasnym porcie dwa wielkie korabie,

Które „fortunom" niosą, przed burzliwym gromem...”.

Poeta, aby jeszcze bardziej podkreślić stylizacje barokowe, daje łacińskie wtręty w cudzysłów. Lecz poza samym przetykaniem wypowiedzi łacińskimi słowami, które oczywiście mają swoje polskie odpowiedniki (kolejno: rozciąć, wrogów, los), poeta przywołał typowy dla barokowych oracji (przemówień) chwyt. Jest nim rozpoczynające się od słowa „jako" rozbudowane porównanie dwóch szlachciców do - tu mamy archaizm rzeczowy (nazwa używanych już w średniowieczu żaglowców) - korabli niosących (ratujących) w porcie swój los przed burzą. Alegoryczne przedstawienie niebezpieczeństwa za pomocą obrazu okrętu czy okrętów na morzu należało do podstawowego „słownika" retoryki (por. „Kazania” P. Skargi).

Omówione przeze mnie typy archaizacji: budujące nastrój podniosłości przez odwołanie się do starych form, naśladowanie elementów dawnego języka artystycznego, przywoływanie starodawnych realiów i wreszcie minionych stylów organizowania wypowiedzi należą do podstawowego zestawu archaizmów. Używane są również i dzisiaj. Dziękuję.